Skunks zwyczajny

Skunks zwyczajny (Mephitis mephitis) – gatunek ssaka z rodziny skunksowatych, wcześniej zaliczane do łasicowatych, słynne z powodu cuchnącej wydzieliny, której używa do odstraszania napastników. Występuje na Wielkich Równinach w Ameryce Północnej. Zamieszkuje lasy i tereny otwarte. Jego sierść jest gęsta i puszysta w czarnym kolorze w białe paski.
Nazwa Mephitis pochodzi od łacińskiego słowa mephit, co oznacza "nieprzyjemny zapach".
Skunks jest szeroko rozpowszechniony w Ameryce Północnej. Jego zasięg występowania rozciąga się od Oceanu Atlantyckiego do Oceanu Spokojnego, a z północy na południe: od południowych stanów Kanady do północnego Meksyku.
Skunks jest często spotykany w różnych środowiskach, ale najchętniej zamieszkuje tereny zalesione i trawiaste. Obecnie coraz częściej wchodzi na tereny rolnicze i częściowo zurbanizowane – obszary podmiejskie, czasem większe parki w miastach. W górach występuje do 1800 m n.p.m., a najwyższe odnotowane stanowiska jego występowania wynosiły 4200 m n.p.m.

Skunks jest łatwo rozpoznawalny po czarno-białym futrze z charakterystycznymi czarnymi i białymi pasami ciągnącymi się wzdłuż grzbietu do ogona. Szerokość i kształt poszczególnych pasów są cechą indywidualną i mogą służyć do indywidualnego rozpoznawania osobników. Mają nieduże trójkątne głowy, krótkie uszy, czarne oczy bez błony migawkowej (migotki). Mają 34 zęby o formule: I 3/3, C 1/1, P 3/3, M 1/2. Nogi są grube, stopy pięciopalczaste z grubymi pazurami przystosowanymi do kopania w ziemi.

Cechuje je wyraźny dymorfizm płciowy. Samce są nieco większe od samic. Całkowita długość osobników waha się od 46.5 cm do 81.5 cm. Ogon ma długość od 17 cm do 40 cm. Długość tylnych łap waha się od 5.5 to 8.5 cm. Masa ciała dorosłych osobników wynosi od 0.7 do 6.3 kg. Znane jest zjawisko redukcji masy w okresie zimowym do 47.7% u samców i 50.1% u samic. Jest to związane z wyraźnymi sezonowymi zmianami metabolizmu tłuszczów.